De Wet van Murphy

Cinco! Quatro! Três! Dois! Um! Comece! Ik rol het startpodium af in Viseu. Het gejoel van het publiek bij de proloog van de Volta a Portugal em Bicicleta verandert in een zoemend geluid. De galm van mijn dichte achterwiel, mijn ademhaling, het schakelen van mijn achterderailleur, het klappen van het publiek op de boarding, alle omgevingsgeluiden stuiten op mijn tijdrithelm. Een kleine vier en een halve minuut later druk ik mijn Garmin uit. 49km/ph gemiddeld, 3.6km. Misschien wel de zwaarste wedstrijd die ik ooit ga rijden is begonnen. 

Vol goede moed en zonder verwachtingen begin ik deze 11-daagse wielerwedstrijd. Het is mijn eerste meerdaagse profkoers, de ritten zijn lang, de dagen heet, het deelnemersveld is sterk en de vlakke meters zijn schaars. De Volta is het grootste sportevenement van Portugal en alles is perfect georganiseerd. Iedere ploeg komt aan met hun mooiste, grootste wagenpark en de beste renners. Voor ons geen touringcar, materiaal-vrachtwagen en drie ploegleiderswagens. De oude bus van Buyk staalconstructies, een kleine Skoda als ploegleiderswagen en een gehuurde Renault vormen onze caravaan. Onder de luifel smeren we elkaars rug in en spelden we de rugnummers op.

De eerste etappe is 189km met de nodige beklimmingen. Het is bijna 40 graden en elke druppel vocht is welkom. Na 130km is het mijn taak om bidons te halen bij de ploegleiderswagen. Het lijkt een goed moment. Lijkt. Het moment dat ik vijf volle bidons onder mijn shirt prop verandert de vorm van het peloton van een bolletje naar een lint. Renners krijgen het moeilijk, de auto’s laten gaten vallen en ik zit in een niemandsland van een paar honderdmeter achter het peloton. Als ik nu niet terugkom, dan haal ik de tijdslimiet niet en is het klaar. Ik gooi een paar bidons weg en moet alles geven om 10km later weer aan te sluiten. Zo snel mogelijk probeer ik naar voren te rijden. Paniek! In een bocht geeft een Portugees mij geen ruimte, ik voel hem komen. Hij tikt me aan en ik glijd onderuit. Schoensluiting half kapot, een bebloede knie, stuurlint gerafeld. Weer achtervolgen. Ik kom terug, klamp aan, los, keer terug en bereik de finish in Ourém. Een paar uur later kijk ik uit het raam op mijn hotelkamer. Het uitzicht wordt bepaald door de kerk van Fatima, een bedevaartsoord. Het hele hotel is gevuld met katholieke decoraties. Het personeel bestaat uit nonnen, die ‘s ochtends de gasten wekken met hun zang in de kapel. Mijn vader, mee als mekanieker, verzorger en chauffeur staat op de parkeerplaats tussen de bussen mijn stuurlint te vervangen. Ik sluit de gordijnen, morgen is het weer een zware dag. 

De tweede rit is 177km en de temperatuur is wederom 40 graden. Mijn wonden zijn verzorgd en ik sta vol goede moed aan het vertrek. De route loopt langs de Taag richting Lissabon. De eerste drie uur gaan rustig. Iedereen puft, eet en drinkt. De drukke dorpen worden afgewisseld met kilometers van leegte zonder beschutting. Het peloton sukkelt in slaap. De Oostenrijkse ploeg Vorarlberg heeft andere plannen. Na een dorp gaat het peloton op een lint, voor me zie ik jongens sprinten naar de volgende bocht. Rond plek 30 breekt het peloton. Ik zit in de tweede groep, maar dan… Ik voel het asfalt harder dan normaal. Lek achter. Fuck. Hand omhoog. Voorzichtig stuur ik naar rechts. In het geval van pech moet je rechts van de weg gaan staan om je wiel of fiets te wisselen. Twee groepen passeren me. Het is een machteloos gevoel om renners te zien passeren, terwijl ik nog op een reservewiel sta te wachten naast de vangrail. De wissel duurt lang. De koers gaat nu aan 60km/u en ik sta stil. Na minuten achtervolgen achter de auto keer ik terug in het peloton onderaan een klim. Mijn benen lopen meteen vol. Ik los, vind een groepje en kom op tijd binnen. Weer een dag overleefd, weer pech. Voor mijn teamgenoot rest het noodlot. Nadat hij al op achterstand rijdt krijgt hij ook een lekke band. De ploegleiderswagen zit achter onze eerste renner in het peloton, dus hij moet wachten op de bezemwagen met reservewielen. Anderhalve minuut te laat passeert hij de streep. Terwijl de winnaar wordt gehuldigd rolt hij gedesillusioneerd naar de bus. Een renner kwijtraken op deze manier is vreselijk.

Etappe 3 is de langste van de Volta, 195km. Vanaf de kust bij Sines, de geboorteplaats van Vasco da Gama, die nog steeds verheerlijkt wordt als held, naar het hart van de Algarve, Loulé. Bij de kust is het aangenaam, 25 graden, in het binnenland een hel, 42 graden. Met een ingepakte knie zit ik omringd door mijn ploeggenoten in het peloton. Het landschap is eindeloos, uitgestorven. Het publiek bestaat uit een paar bruine koeien. Ik gooi een flesje water over mijn hoofd. De verkoeling is tijdelijk, maar welkom. Mijn ploeggenoot Lars zit in de kopgroep met 10min voorsprong, ze hebben een kans. Na 140km krijg ik een bidon van Kenny. Ik kijk een seconde naar beneden. De renner voor me gaat staan, gooit zijn fiets naar achter en ik tik zijn achterwiel aan. Ik schraap over het asfalt. Mijn linker scheenbeen en knie liggen open. Het hele seizoen heb ik het wegdek niet gevoeld, nu in drie dagen twee keer. Mijn zadel staat scheef. Ik krijg mijn reservefiets van de ploegleiderswagen en rijd terug naar het peloton. Mijn voorwiel begint te zwabberen. Lek… Mijn ploegleiderswagen is inmiddels naar Lars in de kopgroep gereden en ik heb een wiel nodig! Dit was mijn nachtmerrie. Zo wil je niet uit koers. Ik wil nooit uit koers, dat is het ergste dat een renner kan overkomen. Samen vorm je het peloton, maar als je uitvalt dan voel je dat het peloton uit individuen bestaat. De koers gaat door en je hoort er niet meer bij. De Duitse ploeg Bike Aid schiet te hulp en geeft me een wiel. Ik keer niet meer terug in het peloton en een strijd van 55km volgt. Heuvel na heuvel met de zon en de tijd als vijand, maar ik haal de streep. Na de finish krijg ik een pijnstiller van de dokter en sluit ik even mijn ogen in de ambulance. Wat een hectiek deze eerste drie dagen. Gelukkig ben ik nog in koers. 

Murphy bedankt. 

“Anything that can go wrong, will go wrong.”

Nog zeven etappes te gaan. Ik leef nog, misschien wel meer dan ooit.