Popolarissima (Erg populair)

Op mijn iets te vieze racefiets stuur ik langs driftig toeterende auto’s en scooters in het centrum van de ooit bruisende havenstad Trieste. Een paar gevaarlijke manoeuvres verder ontvangen drie kwispelende honden mij in een fietsenwinkel. ‘I have a small problem with the body of my backwheel, look.’ De forse Italiaanse man knikt en zegt nors ‘No Campagnolo. Only Shimano.’ Een dialoog in een fietsenzaak verderop leidt tot dezelfde conclusie. Een oude poster van een wielrenner met Pirelli banden om zijn nek en een paar retro Wilier-Triestina fietsen vullen de muren rond de werkplaats. Zwart-wit foto’s van niet meer bestaande klassiekers. Misschien is de man op leeftijd zelf wel coureur geweest. Vanwege de taalbarrière durf ik het niet te vragen. Met zijn vingertoppen nog zwart van het kettingvet, strijkt hij zijn haren naar achter. Een paar minuten later slinger ik met mijn winterjas aan, rugzak op en telefoon in de hand voor de route, de heuvel rond Trieste op naar ons tijdelijke verblijf. Geen Campagnolo-gereedschap in Italië. Cultureel erfgoed verslagen door het monopolie van de Japanners. 

Mijn verblijf aan Italië duurt al een paar dagen. Na een reis met het oude bedrijfsbusje van Buyk-staalconstructies trotseren wij de Fern- en de Brennerpas. Tijdens een snelle stop voor het avondeten in Duitsland complimenteerden twee dames op leeftijd ons met ons verzorgde uiterlijk. ‘Sehr hübsche Männer. Kein Sauerkraut im Gesicht’. Toevallig had mijn ploeggenoot Sjors zich net die ochtend geschoren. Twee etmaal later arriveerden we in een pittoresk hotelletje langs de ring van Treviso. Tijdens het losfietsen werd het vooroordeel over het Italiaanse temperament meermaals bevestigd door toeterende, afsnijdende en scheldende Italianen. Geen wonder dat hier jaarlijks meerdere wielrenners om het leven komen. 

Erg populair, zo vertaalt Google Translate de al 107 jaar oude wielerwedstrijd Popolarissima. Een omloop door Treviso met finish binnen de oude stadsmuren. Wellicht de enige volledige vlakke wedstrijd op Italiaans grondgebied. De geur van olie op de benen dringt door in het startvak. Ik scan: weinig klimmers, veel gedrongen coureurs, dikke bovenbenen en klapkuiten. Cipollini doet ook mee. Of het familie is weet ik niet. Naast het startvak drinken Italiaanse mekaniekers van de lokale ploeg Friuli al een alcoholische versnapering. Het is net 10 uur geweest. Na twee uur koers kijk ik op mijn teller. Bijna 100km afgelegd. Mijn voorderailleur niet gebruikt. Iedere verdere beschrijving van de koers bevat weinig spanning. In een massasprint bol ik over de streep in het midden van het peloton. Opgefrist duiken we een restaurant in. De Italiaanse keuken stelt nimmer teleur evenals de fles limoncello van het huis. 

Als er een beeld is dat ik van tevoren had van een Italiaan dan is dat bevestigd door mijn observaties van de hoteleigenaar in Treviso. Terwijl wij studerend of werkend in de ontbijtzaal van het hotel espresso’s wegtikten begon de eigenaar aan zijn dagelijkse sleur. Rond een uur of 11 gaat de tv aan. Zijn naar achter gekamde donkere haar bedekt zijn kalende achterhoofd. Op weg terug naar de keuken stopt hij vlak voor het scherm, zapt een paar keer totdat Masterchef het beeld vult. Hij vult zijn tafel met een bakje gesneden brood, een schaaltje met kaas en schenkt zichzelf een glas rode wijn in. Enkele minuten later draait de spaghetti zich om zijn vork. Vanaf mijn stoel kan ik net zijn blik opvangen. Passie en genot. Zijn ogen worden waterig bij het passeren van de gerechten op tv. ‘Aceto di vino bianco!’ Voor het eerst in mijn leven zie ik een man van middelbare leeftijd roepen naar een kookprogramma. Dit tafereel herhaalt zich iedere dag. Nadat de tafel is afgeruimd, volgen er ongeveer zes espresso’s binnen anderhalf uur. Een klein maar opvallend detail in het hotel is de kast met drankflessen naast de receptie. Een fles staat vooraan en springt eruit. Op het etiket staat een afbeelding van een strijdbare ‘Il Duce’. Mussolini. Wel ja.  

Bella Italia. Het land van espresso, limoncello, Pinarello, Ferrari en mode. Het stelde niet teleur, maar bij het overfietsen van de grens met Slovenië voel ik de rust. Het verkeer verdwijnt, de groene heuvels zijn eindeloos en de steile beklimmingen doen mijn benen vollopen. Later vandaag vertrekken we naar Novo Mesto. Zondag wacht de GP Adria Mobil, vernoemt naar het plaatselijke caravan en camperbedrijf.