Obrigado Portugal!

Na de hectische eerste drie dagen beginnen de etappes steeds bergachtiger te worden. De vierde rit naar Castelo Branco verteer ik goed. Ik eindig iets achter de eerste groep, maar voel dat de wonden van de valpartijen herstellen. Tijdens de rit naar het hotel genieten we van een Calippo. 's Avonds maak ik mijn fiets schoon en eten we ons helemaal vol. Eindelijk een uitgebreid vers buffet. Geloof me, als je iedere dag ontbijt en dineert met pasta, tomatensaus en rijst, dan verlang je naar variatie. Het is in een etappekoers de kunst om genoeg te eten. Elke dag verbanden we rond de 4000-5000kcal. Om je niveau en energiepeil hoog te houden moet je de hele dag door eten. Bananen, pasta, taartjes, rijstepapjes, colaatjes en ga maar door. Ik schep voor de tweede keer op en denk bij elke hap aan de rit van morgen. 

Iedereen heeft het over etappe 5. De rit naar het dak van Portugal, de Torre van bijna 2000m hoog. Aan de ene kant kijk ik uit naar de ervaring om een echte grote berg te beklimmen in deze koers, aan de andere kant voedt 't mijn angst om gelost te worden. In de namiddag passeer ik het dorp Covilha. Kippenvel. Overal staat publiek. De ambiance is overweldigend. Nog 24km klimmen. Het steile deel gaat nu beginnen. Na het dorp verandert het omgevingsgeluid. Geen applaus meer. Alleen mijn ademhaling en het geluid van mijn ketting. Ik rij omhoog naast een Portugees van de ploeg Glassdrive. Deze ploeg domineert alles in Portugal. "This is the hardest day right?" Vroeg ik hem. Een glimlach ontstaat op zijn gezicht. "No, tomorrow is terror. The final stages are even worse." Fijn. Een mentaal tikje. Iets meer dan een uur later passeer ik de finish op 1983m hoogte. Meer dan zes uur gefietst. Wat een dag. Er volgt een lange rit naar het hotel de berg af. Onderweg stoppen we een keer om de remmen van de bus te laten afkoelen. Ik geniet van het rotsachtige gebergte. We zijn over de helft. 

Vijf dagen later draai ik mijn opzetstuur vast op mijn fiets. Het schakelen van mijn ketting galmt door mijn dichte achterwiel. Ik controleer of de ketting goed loopt, of de boutjes van het opzetstuur strak zitten en ik zet mijn tijdrithelm op. Het staat rijen dik bij de start. De hoofdstraat in de havenstad Viana do Castelo staat vol met tribunes. Dit is mijn eerste tijdrit ooit. Onzekerheid vult mijn gedachten. Hoe moet ik dit indelen? Hoe zorg ik ervoor dat ik niet buitentijd kom? Meteen vol weg of energie overhouden voor de laatste 5km bergop? Tijdrijden train je door het vaak te doen. De onervarenheid is een nadeel, maar haalt ook de druk weg. De eerste kilometer rij ik voorzichtig door de bochten. Hierna volgt een haakse bocht naar rechts en dan is het 7 kilometer rechtdoor. Ik accelereer naar de 50km/ph. Achter me rijdt mijn vader in de volgauto. Al die jaren hebben we samen gefietst en nu ga ik misschien wel de grootste koers uit mijn carrière uitrijden en ziet hij vanaf de eerste rij mijn slottijdrit. 

Onderaan de slotklim zie ik mijn voorganger rijden. Een mikpunt. Het publiek moedigt mij aan. Beelden schieten door me heen, herbelevingen van de vele beklimmingen die we hebben gehad de afgelopen dagen. Het genot dat ik voelde toen ik voor renners van Euskatel en Burgos op kop reed in de tweede groep in de bergen. De tegenslagen, de schrijnende pijn van de valpartijen in de eerste drie dagen. Nooit gedacht dat ik mij zo goed zou voelen op de laatste dag. Er is zoveel gebeurd deze twee weken. De klim is te kort om het te verwerken. Op 300m van de finish haal ik mijn voorganger, een Franse renner, in. Op de streep hoor ik dat ik de snelste tijd heb. Ik spring van mijn fiets en snel naar de hotseat. Deze foto moet ik hebben! Het duurde maar vijf minuten, maar deze ervaring nemen ze mij nooit meer af. Even zit ik naast de presentatrice van de Portugese tv en ben ik omringd door camera's. Net echt. 

Die avond is iedereen in extase. We eten friet, hamburgers, kebab en drinken bier. De parkeerplaats loopt leeg. We hebben het geflikt. Tien etappes en een proloog op bijna het hoogste niveau ter wereld. Ik ben trots en ontspannen. De lantaarns verlichten de haven van Viana. De hekken worden opgeruimd en het wielercircus vertrekt. Dankbaarheid overheerst. Wat was dit gaaf. Al die uren afzien was het meer dan waard. 

Obigrado Portugal!