Overijssels Mooiste

Het weiland voor het parkgebouw staat vol met ploegleiderswagens en campers. Renners maken zich klaar voor de start, over anderhalf uur begint de Ronde van Overijssel. Ik heb er zin in, het voelt als een thuiskoers. Rond het startpodium spreek ik veel bekenden, oud-ploeggenoten en vrienden. Jongens waarmee ik al een jaar niet heb gekoerst, omdat wij bijna nooit in Nederland koersen. 

Iets na twaalven druk ik op start op mijn Garmin. Mijn taak de eerste 140km: de wind niet raken. In de neutralisatie ontwijk ik een valpartij. Het is aanzetten, remmen en weer aanzetten. Ik voel me een jojo. Mijn gedachten dwalen af naar een quote van Johan Museeuw. “Je rijdt niet langs het peloton, maar door het peloton.” Deze kwaliteit is echter maar weinig renners gegeven. Bij het uitrijden van het plaatsje Enter mislukt dit al. De eerste nutteloze energie is verspeeld. Gelukkig is de dag nog lang. Ineens in de remmen! We moeten stoppen voor een trein. Nog geen kilometer later zie ik meerdere renners uit een sloot kruipen. Er zijn twee renners ontsnapt, het peloton valt stil. De nervositeit blijft. 

Op de top van de Kuiperberg in Ootmarsum zie ik een bekend gezicht. De oude ploegleider van mijn vader. Een kleine man van in de zeventig met een gedrongen gezicht waar het fanatisme vanaf druipt. Of hij mij herkent weet ik niet, maar in mijn gedachten hoor ik hem zeggen “Dat is die jonge Steman, die zit veel te ver achterin.” Een renner met zes bidons onder zijn shirt roept “Service!”. Een ongeschreven regel in het profpeloton is dat men elkaar dan voorbij laat zodat hij zijn ploeggenoten van bidons kan voorzien. Tot mijn verbazing denkt een renner naast me hier anders over. Stuurt expres naar rechts en laat de bepakte knecht er niet langs. Het is nog 130km. Waar zijn we in godsnaam mee bezig? De solidariteit in het peloton lijkt wel elke week minder te worden. Dit is wat ik niet mis aan de Nederlandse koersen. Ik was het haast vergeten, die stress, dat vechten voor elke plek van start tot finish. 

Na een bochtige passage raak ik de wind. Remmen, aanzetten. Een ritme vinden is niet mogelijk. Een schokje in mijn benen, maar negeer het. Langzaam maakt het peloton zich op voor de finale. Het peloton is nog te groot en er staat te weinig wind. De energie verandert. Ik voel dat een valpartij op de loer ligt. Na het dorpje Daarle zit ik rechts van de weg. Links schuift het peloton in elkaar en in een oogwenk zie ik meerdere renners over elkaar heen vliegen. Uit een reflex stuur ik rechts de berm in. Terug de weg op. Pfoe… Een kilometer later roept een ex-ploegmaat “Je hebt al geboekt he!” Inderdaad, de tickets voor de Ronde van Algerije van komende week zijn al geboekt. Als er iets is wat ik mij niet kan veroorloven is het een valpartij. Meerdere keren heb ik geluk en kom ik goed weg. 

De finale begint! Op mijn eigen traningswegen gaat het zo gebeuren! We vliegen over de Sallandse Heuvelrug. Het pijnlijke gevoel in mijn benen keert steeds vaker terug. Stroomschokjes in mijn knieholtes en hamstrings?! Huh? 

Vlak voor de afdaling Holten in kijk ik even naar links. Het oude huis van mijn opa en oma. Ik zie mijn moeder spelen als kind. Terug naar de koers! Verzwakken is er nu niet meer bij. Elke bocht lossen er renners. De snelheid komt niet meer onder de 50 per uur. Vlak voor Markelo weet ik het zeker. Kut, ik heb kramp. Hoe dan? Ik heb genoeg gegeten en gedronken. Ik heb al twee etappekoersen in de benen waarin ik aanklampte bij de wereldtop, dan moet dit toch lukken. De afstand en snelheid zijn dus geen probleem, wat dan wel? In paniek neem ik een cafeïne gel, magnesium shot en drink ik een bidon sportvoeding leeg. Ik weet, tegen de tijd dat dit is ingewerkt zijn we al gefinisht, maar een andere optie kan ik niet bedenken. Over 2km gaan we rechtsaf, vanaf die bocht is het alleen maar smal en bochtig. Ik probeer op te schuiven, maar zodra ik de wind in stuur met boven de 50km/pu voel ik de kramp. Via het gras snij ik een bocht af om nog iets langer in het peloton te blijven. Terwijl ik aanklamp op het lint van renners weet ik na elke klinkerstrook die ik overleef dat er nog minstens een paar zullen volgen. Frustratie, omdat mijn hart en longen nog willen, maar de aanhechtingen van mijn spieren besluiten het tegenovergestelde. 

175 kilometer gehad. Dertig te gaan. Een jongen voor mij mist een bocht. Vanaf een lage snelheid trek ik op. Staan gaat niet meer. Het lint met kromgebogen renners verlaat mij. Gelost. Ik heb Dieka in Markelo weer niet gehaald. De eerste keer was tijdens de Keidagen in Lochem na het drinken van te veel pils. We rijden door met een klein groepje gelosten. Op iets meer dan vijf minuten van de winnaar passeren we de streep. De jury noteert helaas alsnog een DNF. Did not finish. Schaamte overheerst. 

De terugweg naar Zutphen is te kort voor een lange evaluatie. De verklaring is echter snel gevonden. Deze koersen vergen korte sprintachtige inspanningen na elke bocht. De afgelopen maanden reed ik vooral bergop en heb ik hier niet op getraind. Het is een shock to the system. De aanhechtingen van mijn spieren zijn hier niet meer aangewend. Die avond kijk ik de livestream van de finale terug. Gelukkig is het net buiten beeld dat ik gelost werd. Na een etmaal piekeren en balen zet ik de knop om. Zaterdag wacht de Grand Prix de la Ville d’Oran in Algerije. Ik omarm het motto: “Een slechte generale is een goede uitvoering.”