Het Zwarte Gat

De periode tussen de laatste profwedstrijd en de eerste voorjaarsklassieker in februari wordt door veel wielerliefhebbers omschreven als het zwarte gat. Er is weinig koers op de tv. Twee keer in de week kan er genoten worden van een crosswedstrijd waar grote namen zoals Mathieu van der Poel en Wout van Aert het beschonken Belgische publiek vermaken door te ploeteren in de modder. Zelf verblijf ik tussen oktober en januari in Nederland. De grauwe lucht, de vele neerslag en de lage temperaturen kosten veel energie. De thermokleding wordt weer uit een la getrokken. 

Na twintig kilometer fietsen beland ik op de Lekdijk. Het voelt alsof die de afgelopen maand een stuk langer is geworden. Vanuit de mist doemt de kerktoren van Amerongen op. De nevelbossen die de Utrechtse Heuvelrug bedekken zijn vaag zichtbaar. Op dit soort momenten is het contrast met wielrenners in Spanje erg groot. Zelf vertrek ik in januari naar de zonnige Costa Blanca voor een trainingskamp. Een heerlijk vooruitzicht!

Ik ga niet ontkennen dat bepaalde gedachten de revue passeren in deze donkere winterdagen; Waarom zit ik nu drie uur op de fiets? Is dit het waard? Doe ik al te veel of juist te weinig? Elke topsporter is onzeker. Het is de kunst om in deze weken de mentale ontspanning te houden en het trainen om te dopen tot fietsen. Niets moet, alles mag. De een pakt de crossfiets en duikt het bos in, de ander gaat hardlopen of op de baan wielrennen. Toch kruipt elke renner vrij snel weer de wegfiets op. Het stilzitten in een rustperiode is niet bevorderend voor mijn fysieke toestand. Sterker nog, na twee weken de teugels laten vieren, heb ik weer behoefte aan een sportieve inspanning. 

Begin november komt mij mooi nieuws ter ore. Wij, Universe Continental Cyclingteam hebben een uitnodiging ontvangen voor de Tour Colombia begin februari. Dit zegt de meeste mensen niets. Echter, het is de grootste professionele koers van Zuid-Amerika. De beste renners ter wereld doen eraan mee en wij hebben een uitnodiging ontvangen… Niet veel later krijg ik te horen dat ik hem mag rijden. Meteen stap ik de fiets op. Ik plak een extra lusje vast aan mijn geplande rondje. Ik kijk voor me uit en zie de Lek kronkelen door het polderlandschap. Ik beeld me in hoe ik straks naast Egan Bernal en Mark Cavendish tussen rijen publiek in Bogota door fiets. De winter is ineens een stuk korter geworden. Het einde van het zwarte gat is zichtbaar en mijn moraal is super hoog! Op naar 2024, op naar een mooi begin van het seizoen in Colombia!