De grote stad en het noodweer

Mijn laatste koers van het kalenderjaar 2023 staat op het punt van beginnen; de Tour of Istanbul. Een nieuwe wedstrijd die twee continenten raakt. De moraal is hoog na de goede vorm in Oman. We verblijven in een groot hotel in Bostanci, een wijk in het Aziatische deel van Istanbul. Ik schrik van de drukte op straat. Er wonen twintig miljoen mensen in deze stad. Het verkeer staat dag en nacht vast. De rust is ver te zoeken. De afgelopen weken heeft het niet geregend in Istanbul en de wegen glinsteren in de zon. Helaas staan de weergoden niet aan onze kant. Het begint te druppelen in Arnavutkoy, de startplaats van de eerste etappe. De wegen worden spekglad. Zo lang mogelijk schuil ik in ons ploegbusje. De Turkse chauffeur spreekt geen woord Engels, maar gebaart dat we naar de start moeten omdat hij het busje wil afsluiten. In de neutralisatie glijdt er al een renner weg. Ik ben alert. Halverwege de koers wordt het donkerder. Modderstromen vullen mijn zicht op de weg. Op een rechte weg sturen meerdere renners uit, omdat ze denken dat ze een lekke band hebben. Niemand had lek, iedereen slipt gewoon weg door de olie op de natte wegen. Het begint te onweren en bij vlagen zie ik een bliksemflits in mijn ooghoek. Ik tel. Minder dan drie seconden. Het bliksemt vlakbij. Een put houdt het rioolwater niet meer tegen. In een afdaling rijden we door het opspattende rioolwater. Normaal gesproken moet de koers worden afgelast, maar de UCI liet de wedstrijd doorgaan. Na 180km passeer ik in het grote peloton de finish. Koud en nat snellen we naar de bus. Nu breekt het noodweer echt los. Er ontstaan overstromingen. De terugweg naar het hotel is 70km en we doen er vier uur over. De grote stad en het noodweer. 

De dag erna is het weer nat. Ik voel me goed en geniet van het mooie zware heuvelachtige parcours ten noorden van Istanbul. Het contrast met de skyscrapers is groot. Overal zijn bomen. Een paar kleine huizen vormen een dorp. Er lopen koeien, geiten en honden langs de weg. De armoede is zichtbaar. De steile smalle weggetjes veranderen soms ineens in een nieuwe vierbaansweg langs de kust. Het peloton dunt uit. In de finale kom ik net wat tekort om met de eersten aan te komen in het vissersdorpje Sile aan de Zwarte Zee. Toch ga ik die avond met veel moraal naar bed. Dag drie ligt mij het meest van de vier etappes. Gedurende de nacht ben ik echter meer omringd door porselein dan door dekens. Ik voel me slecht, zwak, misselijk. Bij het ontbijt zie ik meerdere witte gezichten. Een virus nekt een deel van het peloton. De Oostenrijkse ploeg Vorarlberg verlaat met vier man de koers. Ook de Servische nationale ploeg heeft vijf zieken. Ik besluit nog te starten, maar na tien kilometer merk ik dat het niet gaat. Met hoofd- en buikpijn stap ik in de bezemwagen. Ik dommel in slaap op de achterbank.

Het is enorm balen om op deze manier de koers te moeten verlaten. Ik voelde me super, maar dit is overmacht. Door alle troep op de weg heb ik waarschijnlijk een bacterie binnengekregen, net zoals ongeveer twintig andere renners. De laatste etappe kijk ik op tv in mijn hotelkamer. Ik geniet van mijn teamgenoten op Eurosport 1. Ze rijden van de Sultan Ahmet Moskee in Europa over de Bosporus naar Azië. Een unieke rit. Tom zit in de kopgroep en kleurt de uitzending. Aan de ene kant ben ik blij en trots om ze goed te zien rijden. Aan de andere kant ben ik teleurgesteld dat ik er even geen onderdeel van uitmaak. 

Toch kijk ik terug op een heel mooi wielerjaar. Ik ben enorm dankbaar voor de kansen die ik dit jaar heb gehad. De stap van Sensa Kanjers voor Kanjers naar Universe Cyclingteam is mij goed bevallen. Nu is het tijd voor rust en de studie. Volgend jaar ga ik er weer vol tegenaan bij Universe Continental Cyclingteam. Op naar nieuwe ervaringen, mooie prestaties, nieuwe vrienden en culturen!