Salida en Colombia!

De klok op de magnetron knippert 1:30. Voor mij liggen zes boterhammen. Ik kijk uit het raam in de keuken en denk terug aan de afgelopen drie weken. Het is nu 19:30 in Bogotá. Etenstijd dus. Ik wil jullie meenemen op de bagagedrager van mijn afgelopen avontuur. Dat begint op 31 januari 2024. 

In de rij voor de paspoortcontrole raak ik aan de praat met een Nederlandse backpacker. Hij gaat een tijd door Latijns-Amerika reizen en vraagt zich af wat mijn plannen zijn. “Ik ben hier voor een wielerwedstrijd, de Tour Colombia.” We delen een taxi vanaf Aeropuerto El Dorado naar het historische centrum van Bogotá, La Candaleria. Mijn teamgenoot Tom is een dag eerder aangekomen en samen verblijven we een paar dagen in de hoofdstad om te acclimatiseren aan de 2600m hoogte. Hoogte, dit woord is de revue heel vaak gepasseerd de laatste tijd. Ik heb tien dagen in een hoogtetent geslapen om mijn lichaam langzaam te laten acclimatiseren naar de dunne zuurstofarme lucht van de Andes. Elke dag kroop ik om 19:30 de tent in en dertien uur later kroop ik er weer uit. Mijn huisgenoot kwam soms even babbelen en schoof een snack (eenmalig een Turkse Pizza) door de rits te tent in. Er was genoeg tijd om na te denken terwijl die avond de geur van knoflooksaus bleef hangen. Het plan van deze acclimatisatie is een soort ‘damage control’. De meeste tegenstanders zitten al weken in Colombia of zijn geboren op grote hoogte. Om mijn prestatie niet te veel achteruit te laten gaan door het zuurstofgebrek leek mij deze acclimatisatie niet minder dan noodzakelijk. 

Afijn, terug naar Bogotá. De eerste dagen mag er niet veel gefietst worden, omdat het lichaam hard aan het werk is om de overgang naar 2600m te verteren. Dit geeft ons genoeg tijd om Bogotá te verkennen. In de ochtend pakken we de fiets en slingeren we tussen de auto’s door de stad uit. Als men denkt dat er in Nederland veel mensen fietsen, dan moet u maar eens naar Colombia gaan. Duizenden wielrenners vullen de Alto de Patios. Mijn hartslag stijgt en mijn lichaam moet duidelijk harder werken om deze berg van 3000m te beklimmen. Tom en ik worden soms herkend door wielerfans en door mijn spoedcursus Spaans op Duolingo is enige correspondentie mogelijk. Het is relaxed, we stoppen voor een kopje Café de Colombia, bollen terug de stad in en gaan eten in een restaurantje tussen de lokale bevolking. Op het menu staat kip, rijst en empanadas. Daarnaast is een bezoek aan het Botero Museum, het Museo de l’Oro en de andere toeristische hotspots een vereiste. Op 3 februari trekken we met een groot deel van de ploeg naar Paipa, Boyaca. In deze streek van Colombia vindt merendeel van de koers plaats. De ochtend erna is mijn hele team present bij het ontbijt. Het kan nu echt beginnen. 

Die ochtend is er ruimte voor het verkennen van etappe één en twee alvorens we naar Tunja vertrekken voor de ploegenpresentatie. Begeleid in ons busje door onze chauffeur Carlos en onze politieagent Molina bereiken we het dorpsplein. Achter hekken worden we een gebouw ingeleid waar we samen met Astana, EF, Movistar, Colombia en andere ploegen wachten totdat we het podium op mogen. Ik kijk in de ogen van de grootste wielrenners van dit moment. Dan is het zover. Duizenden mensen fluiten, klappen en joelen bij de Spaanse uitspraak van onze namen door de microfonist. Dit moment moet ik koesteren. In de tent met media worden we niet aangesproken. We zijn hier een kleine ploeg en de meeste journalisten durven een interview in het Engels niet aan. Wanneer we niet veel later weer wegrijden hoor ik dat op dat moment de lokale held Nairo Quintana wordt toegezongen op het podium. Ik trek een blikje Manzana Postobon open en dommel weg op de terugweg naar Paipa. 

De dag voor de koers verloopt rustig. We fietsen een uurtje los. Bespreken de wedstrijd, controleren de fietsen en doen weliswaar een wedstrijdje bowlen in het hotel. Bij de voorbespreking zegt de ploegleider Dirk met een trillende stem ‘Mannen, ik ben blij dat we hier mogen zijn.’ We realiseren ons dat het bijzonder is dat we hier als Universe Cyclingteam mogen starten. Op mijn kamer spelt ik voor het eerst sinds september weer een rugnummer op. 75. De eerste etappe gaat waarschijnlijk uitdraaien op een massasprint. Ik blader het boek van de koers door en val in slaap. 

Laat ik wat mooie momenten pikken uit de koers. De wedstrijd is 155km en de hoogtemeters zijn schaars. Grote ploegen willen een sprint. In het begin van de wedstrijd raak ik aan de praat met Rigoberto Uran. Hij is dé held in Colombia en heeft zelfs zijn eigen televisieserie. We praten over de koers, hoogtestage en het land. Soms passeert er een bui. Dertig kilometer voor de finish begeef ik mij met Rick en Tom naar voren. Het doel is om een mooi resultaat neer te zetten met Tom. De stress in het peloton is voelbaar. Er zijn kleine valpartijen, er wordt geschreeuwd als iemand een rare manoeuvre maakt en het tempo gaat al vroeg richting de 55-60km/ph. Deze snelheid is door de dunne lucht wel een stuk hoger dan op zeeniveau. Het publiek is geweldig, het staat rijen dik. Soms schiet er een hond door de menigte de weg op. Het woord ‘Perro’ is aan mijn vocabulaire toegevoegd. Drie kilometer voor de finish raakt mijn elleboog die van Cavendish. Ik zit goed voorin, maar ben mijn teamgenoten kwijt. Vanuit rechts word ik ingesloten. Ik geef alles wat ik heb. Naar voren opschuiven met 65km/ph is geen sinecure. Tollend op mijn iets te kleine verzet (53-11) voor deze snelheid kom ik als 41eover de streep. Onze sprinter Tom raakte ingesloten, maar toch zijn we tevreden. Wat was het gaaf om ons te mengen in deze finale. Onder begeleiding van Molina fietsen we terug naar het hotel. De koers is begonnen. Op de kamer komen mijn teamgenoot Lars en ik tot de conclusie dat we eindelijk weer leven.