Een unieke ervaring in de Tour of Salalah!

Iets meer dan tweeëntwintig uur nadat ik ben vertrokken op Schiphol, kijk ik uit het rechterraam van het busje in Salalah en zie ik woestijn vol met kamelen. In de verte een paar hoge gebouwen die het centrum van de stad vormen. Links is het landschap totaal verschillend. De woestijn loopt over in tropische bergen. De zandvlaktes maken plaats voor Wadi’s (oases en watervallen). In het hotel worden we meteen als helden ontvangen door de vertegenwoordigers van de wielerfederatie in Oman. Een man in traditioneel gewaad reikt ons een Arabisch theetje toe met dadels, hét exportproduct van de regio Dhofar. Het hotel is schoon, groot en leeg. De kamers zijn enorm. We bouwen de fietsen op in de kelder van het hotel naast onze ploegleiderswagen. Ik zie het meteen, mijn derailleur werkt niet goed. De bout die mijn achterderailleur op spanning hoort te houden schiet door de schroefdraad heen. Fuck, hoe ga ik dit fixen? In Oman zijn er bijna geen derailleurs met spoed te bestellen. Via de koersdirecteur kom ik in contact met een mechanieker uit de Filipijnen. Een vriendelijke Aziatische man met een gedrongen gezicht dat 24/7 een glimlach bevat. Na een klein uur sleutelen bedenkt hij de oplossing! Een klein tiewrapje aan de achterkant van de bout moet het doorschieten voorkomen. Hierdoor kan ik gelukkig koersen. Wat een stressvol begin…

De elementen tijdens de koers zijn nieuw voor mij. Elke dag rijden we op een brede snelweg langs de Indische Oceaan naar een keerpunt en terug. De gevoelstemperatuur van bijna 40 graden met een hoge luchtvochtigheid zijn killing. Mentaal is het zwaar. De woestijn is eindeloos en de wind heeft vrij spel. Kamelen vormen het publiek. De entourage bij de start en finish is sober. Er lopen ongeveer 30 mannen van de organisatie rond en er zitten twee Dj’s die oude hits draaien. We starten en finishen elke dag bij toeristische trekpleisters. Ik krijg een goede indruk van de bezienswaardigheden en het land. Als team rijden we vier dagen super. Kenny wordt uiteindelijke derde in het algemeen klassement. Tom wint de tussensprint-trui. We rijden korte daguitslagen. Zelf ben ik 6e in etappe 3. En, we winnen het ploegenklassement! Sportief gezien is het prachtig en we merken dat we allemaal sterker zijn geworden door de loodzware Volta a Portugal. Blijdschap overheerst na de finish.

Toch is het sportieve element niet het enige wat mij bijblijft van deze reis. De cultuur in Oman is bijzonder. Ik ben nog nooit eerder in een Arabisch land geweest en moet zeggen dat ik me bij vlagen ongemakkelijk voel. De lokale bevolking lijkt rijk en zie je nergens werken. Overal werken gastarbeiders uit India, Bangladesh, Pakistan, Nepal. Ze werken zes dagen per week, tien uur lang zonder pauze. Het is moderne slavernij en doet mij denken aan de discussie rond het WK voetbal in Qatar. Het geeft mij een ongemakkelijk gevoel. De gastarbeiders nemen een onderdanige houding aan als je hen iets vraagt of interesse toont. De mannen en vrouwen in Oman leven andere levens. De vrouwen lopen helemaal ingepakt in zwarte gewaden over de binnenplaats van het hotel. Daar zijn veel restaurants en als de avond valt zit alles vol. Vrouwen zitten gescheiden van de mannen. We mogen er het liefst niet mee communiceren in verband met verleiding. De mannen zijn wel open, sociaal en lopen allemaal in witte traditionele gewaden.

Zelf ben ik erg goed behandeld. Het landschap is schitterend. De verschillende natuurgebieden. Ik ben dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken. Het heeft mijn blik op de wereld weer vergroot, ik heb nieuwe mensen leren kennen uit Bahrein, de Filipijnen, Dubai, Oman, Duitsland en India. Daarnaast is het erg tof hoe goed we gepresteerd hebben. Na de lange terugreis van vijfendertig uur (onderweg hebben we Muscat, de hoofdstad, nog bezocht tijdens een lange overstap) ben ik weer terug in Nederland. Het studiejaar gaat ook weer beginnen, maar er wacht nog een koers: de Tour of Istanbul.

Er staan nog veel mooie foto's en sfeerimpressies in het album!