De koninginnenrit in de Tour de Beauce in Canada, mijn eerste koers met Universe Cyclingteam

Om 6:00 gaat de wekker. Ik draai me om, ga op de rand van mijn bed zitten en zet het kleine flesje bietensap aan mijn lippen. Elke dag moet je voor drie weken lang een flesje bietensap nemen, dat zorgt ervoor dat je dieper kan gaan. Met een rode mond schuif ik het gordijn opzij. Het heeft geregend. Op de parkeerplaats voor het hotel lopen mecaniciens en ploegleiders rond hun wagens. Fietsen worden gecheckt en ze plakken volgautonummers op de ploegleiderswagens. Mijn kamergenoot wordt ook wakker. Het belooft een zware dag te worden. Etappe 3 is 170km en we rijden naar de Mont Megantic. Bij het ontbijt eet ik zoveel mogelijk gebakken aardappelen, een beetje scrambled egg en wat yoghurt. Om 10:00 is de start in Lac Megantic en dat is een uur rijden. Langs de rivier rijden we de natuur in, we kruisen het parcours van later die dag. Een brede weg met veel grind aan de zijkanten. Aangekomen bij het sportcentrum van het dorp laden we de pick-up truck uit en checken we de fietsen. Het lijkt droog te blijven, dus er kan wel 7 bar in de banden. In het sportcentrum zitten groepjes renners met hun tassen. Ongemakkelijk hijsen we ons in de koersbroek, terwijl er ook gewoon dorpelingen rondlopen. Omkleden op publieke plekken hoort nou eenmaal bij het leven van een renner. Het klaart op, dus ik geef nog snel mijn windbreker aan mijn ploegleider. Het startschot klinkt en ons wacht een neutralisatie van meer dan 7km.

Na een paar honderdmeter begint het te druppelen… Binnen de kortste keren hoost het en daalt de temperatuur. Jammer dat juist vandaag de neutralisatie zo lang is, we willen rammen, het warm krijgen. Ik kies positie naast de voorrijwagen, zodat ik gelijk kan meespringen met een kopgroep voor de eerste bergsprint. Ik ben in de strijd om de bollentrui beland, omdat ik de eerste twee dagen veel punten heb gepakt. De vlag daalt, hè hè, de koers is los. Meteen het geluid van piepende schijfremmen op de eerste rotonde. Het is altijd aftasten hoe glad het is als het regent. Gelukkig regent het hier vaak, dus zijn de wegen vrij schoon. Ik schuif mee, blijf voorin en na 7km begint de eerste klim. Nog 500m tot de top, er is een renner weggereden, ongevaarlijk. De weg vlakt langzaam af, maar het bordje GPM (Grandprix Montagne) is nog niet in zicht. Daar! Een groepje juryleden en het witte bordje. Meteen gooi ik de ketting op het buitenblad en ga ik aan. Ik kom tot aan het achterwiel van de koploper en word nog net ingehaald door een Fransman. 3e, 6 punten, prima. Een Canadees trekt door. We zijn los! Het peloton rijdt wel 400m achter ons, maar door de brede wegen ben je niet snel uit het zicht. Nadelig voor een kopgroep. De Duitser in de bergtrui zit ook mee. Het peloton laat ons niet gaan. Teruggepakt en het spel begint opnieuw. Ik schuif mee, val aan, word teruggepakt. Het gaat snel en ik probeer soms nog een glimp op te vangen van het toeristische Lac Megantic. Ik ben er nu toch. Een groepje rijdt weg. Ik zie iemand van de Duitse ploeg erachteraan springen en herken de mouwen van de bollentrui onder zijn windbreker. Fuck, dit gat moet dicht. De grote ploegen probeerden vaart te minderen, maar ik moet er nog tussendoor. Ik wurm mij tussen twee fietsen door en klap het gat dicht op de Duitser. We worden teruggepakt, maar de overige vlucht is gevlogen. Het peloton valt stil en het is tijd voor de sanitaire stop. 

Na 80km kwam de Mont Morne, een steile klim waar nog drie, twee en een punt te halen zijn. Ik rij voor in het peloton omringd door mijn ploeggenoten. Er is een kopgroep weg van vijf renners, hierdoor zijn de meeste bergpunten al vergeven. De Duitser plaatst zich. Hij gaat vroeg aan, nog 400m. Ik moet toch mee. 14%, shit mijn benen lopen vol met zuur. Ik ben explosief, maar dit is te steil voor mij. Ik raak zijn wiel kwijt en verlies 1 punt. In de afdaling worden we bijgehaald door het peloton. Ik stuur nog snel om een gat heen in de weg en waarschuw de renners achter me. Bam! Het geluid van een carbonvelg die in stukken knalt. Opletten geblazen, door de grote temperatuurverschillen zijn de wegen soms dramatisch. Er zijn bij vlagen wel drie geulen in de weg, geulen die me doen denken aan de betonnen wegen in Vlaanderen. Tien km later weer de Mont Morne. Een kilometer onder de top word ik verrast. Een ploeggenoot van de Duitser valt aan en pakt al snel 100m voorsprong. Niet veel later gaat ook de bergtrui zelf en ik volg. Ik moet wederom passen. Zodra ik los, houd de teamgenoot van de bergtrui zijn benen stil. Hierdoor pakt de Duitser in de bergtrui nog 3 punten, zijn teamgenoot 2 en ik 1. Hogeschool wielrennen. De finale gaat beginnen. Ik pak nog wat punten op een laatste klim en kom boven voor de Duitser. Ik schud hem de hand, “Nice battle today.” De strijd om het bergklassement van vandaag zit erop. Het is opgeklaard, maar de wegen zijn soms nog nat. Mentaal is het zwaar, heuvel na heuvel, alsmaar rechtdoor in het bos en straks nog die 5km boven de 10% op de Mont Megantic. 

Mijn taak is om Lars en Kenny vooraan af te zetten onderaan de klim. Ik voel me nog best goed, bij vlagen zelfs euforisch. Ik kan dit niet verklaren. De benen beginnen toch vol te lopen en alle koplopers zijn inmiddels ingehaald. Toch moet ik nu mijn taak uitvoeren. We draaien rechtsaf, de weg loopt onregelmatig omhoog richting de klim. Naast de treintjes van Toronto Hustle en Project Echelon neem ik Kenny en Lars mee naar voren. Nog 4km tot de bocht. Jongens gaan van kop af, ik moet volhouden. Die bocht is mijn finish. Nog 1km, meerdere knechten zijn al weg. Ik hoor een valpartij, gelukkig zitten wij voorin. We draaien de bocht door, het is gelijk 14%, ik stuur uit. Lars en Kenny zitten bij de eerste vijf, het is nu aan hen. Ik schakel terug en rij zo makkelijk mogelijk naar boven. De ploegleider passeert me en ik roep dat ze voorin zitten. Dirk steekt zijn duim op. Voor me een sliert zwalkende renners tussen volgauto’s. Ik raak aan de praat met een jonge renner naast me van het Canadese Tag-Cycling. Hij ziet af, ik zeg dat hij mijn wiel moet houden en dan is die ruim op tijd binnen. Voor me doemt een witte bal op in de mist. Het astrologisch centrum op de top van de berg, dat me doet denken aan de bal een kilometer onder de top van de Mont Ventoux. Over de streep roep ik: “En?!” Lars roept: “Ik 4e, Kenny 7e.” Top! De Vlaamse ploegleider vliegt me om de nek: “Wat hebt gij een koers gereden, geweldig mannen”. 

Naast het gevoel van euforie denk ik meteen aan mijn ploeggenoot Niels. Hij moest het peloton voor de finale laten gaan en was in gevecht met de tijdslimiet. Niet veel later zit ik naast Lars achter op de pick-up truck. Moeizaam trek ik mijn bezwete tenue uit en hijs ik me in mijn trainingspak. Het is vochtig en we zijn voer voor de vele muggen en insecten. Van het bekende uitzicht is helaas niets te zien door de bewolking. Enkele minuten later passeert ook Niels voor de bezemwagen de finishlijn. Allemaal op tijd binnen. Lieve (de verzorgster) reikt me een plasticbakje aan met twee wraps. Vanwege de lange terugreis naar Saint-Georges krijgen we een lunchpakket van de organisatie. Ik pak nog snel een blikje cola, een bidon met water en een broodje met speculoos. Het is tijd om af te dalen. De weg waar het net nog oorlog was naar de voet van de slotklim is teruggegeven aan de natuur. Terwijl we de koers aan het evalueren zijn prop ik nog een wrap in mijn mond. Alle verbruikte koolhydraten moeten worden aangevuld voor het criterium van morgen. De koninginnenrit zit erop. Een geslaagde mooie koersdag.